Demez canım bencede. genede biz uyarımız yapmış olduk.

gene de zamanı gelince hatırlatmakta faide var,hayli unutkanımdır zaar

o unutkanlık bendede var hiç sorma. zaar kelimesini bizim kayseride çok kullanırız. sizde kullanıyonuz zaar.

Unutkanlık için doktora göründüm 4 sebep üzerinde yoğunlaşıyor;

1- Derin bir üzüntü sonrası insan yaklaşık 10 yıl süren bir unutkanlık devrsine girermiş,bu bir bakıma beyinin savunma mekanizmasıymış ve geçiciymiş.

2- Uyku esnasında göbek ve boyundaki fazla kiloların uyku kalitesini bozması ve apnelerle beynin yeterince dinlenmeden yataktan kalkılması.

3- Beslenme düzeni. Evlilik öncesi anne zoruyla yenilen envai çeşitten sonra kendi evinde sadece istediğini yiyerek sağlıksız bir rutine geçiş.

4- Stres.

Dördü de var bende zaar

Bendede var 4 ü sıralama sondan başa doğru bende zaar.

Stres yok
Para var,imkan var,huzur var

esmerce demiş ki:

siyah&beyaz demiş ki:

biraz daha kalabalık olursak buluşma düzenleriz belkide çanakkalede buluşmada bir başka olur

Olmaz mı abi ne diyorsun !?


İnternetten ulaşamazsanız bile iş yerimin tam önünden geçeceksiniz zaten, aman unutmayın beni

seni unuturmuyuz

anakkale Savaşı Anıları - Vatan vazifesini yapmak...





“Reşit Paşa vapuruna bir gün Bekir Çavuş isminde bir ağır yaralı getirdik. Onun cephenin ön saflarında bulmuştuk. Bir ayağı kangren olmuştu. Hemen Reşit Paşa vapurunda ameliyat masasına yatırdık.

Ayağını kestik. Bir tek ayağı ile kalmıştı ama vaziyeti çok tehlikeli idi. Kangren çok ilerlemişti. Aynı zamanda pek fazla kan kaybetmişti. Adeta ölmesini bekliyorduk.

O gece sabaha karşı kamaramın kapısı hızlı hızlı vuruldu. Kalktım dışarıda bir ses:

Çanakkale Menzil Hastanesi’ndeki Türk yaralıları…

— Başhemşire… Başhemşire… diye bağırıyordu….

Hemen giyinip fırladım, genç bir Alman hastabakıcısı:

— Hani ayağını kestiğimiz yaralı yok mu?

— Bekir Çavuş mu?

— Evet.

— Ne oldu peki?

— Kendisine bir hal geldi hemşire, tek bacağıyla ayağa kalktı. Odanın içinde dolaşmak istiyor.

Hemen koştum. Bekir Çavuş yaralarından kanlar aka aka ayağa kalkmıştı. Yanına koştum. Bileğinden tuttum, müthiş ateşi vardı.

— Aman Bekir Çavuş dedim, Ne yapıyorsun? Bu hal ile ayağa kalkılır mı?

Bekir Çavuş kendini kaybetmiş bir halde idi.

— Aman dedi, Ne diyorsun? Emir geldi, emri yerine getirmek lazım.. Tabii kalkacağım.

Ve sabaha karşı Bekir Çavuş kollarımız arasında dünyaya gözlerini büsbütün kapadı. Bu adamcağız son dakikasına kadar kumandanın emrini, kendisine verilen vatan vazifesini yapmaktan başka bir şey düşünmüyordu. Son dakikasında bile ne annesini ne sevdiğini düşünüyordu.

Kansız beyaz dudaklarından çıkan en son cümle:

— Emri yapamadım, oldu.

Fakat ben ona kani idim ki Bekir Çavuş vazifesini son derece yapmıştı.“



İlk Türk Hemşiresi: SAFİYE HÜSEYİN (ELBİ)

İşgal kuvvetlerini oluşturan,İngiltere,Fransa,Avustralya,Yeni Zelanda,İrlanda,İskoçya,Kanada,Somali,
Senegal,Sudan,Cezayir,Mısır,Rusya,Hindistan (Gurka ve Sih paralı askerleri),Nepal,Filistinli Yahudiler (Siyonist Birlikleri ne karşı amansız bir mücadele veren MEHMETÇİK işte bu duygu ve düşüncelerle düşmanlarına karşı savaştı.

İŞTE TÜRK ASKERİ

BENİM GÖZLERİM GÖRECEĞİNİ GÖRDÜ
"...O gün Boğaz tabyaları arasında en çok iş gören ve en çok hasara uğrayan Rumeli Mecidiyesi Bataryası oldu. Sabahtan beri muharebenin en şiddetli anlarında bile iki sahil arasında gidip gelmekten çekinmemiş olan Müstahkem Mevki Komutanı Cevat Paşa, tabyanın feci durumunu haber aldığı zaman yine motora atlayıp Çimenlik İskelesi’nden karşı sahile hareket etti. Cephaneliği berhava olan tabyanın durumu hazindi. İstihkam yıkıntıları arasında dolaşmakta olduğu sırada bir ağacın altına uzanmış olan bir askerin hali dikkatini çekti ve yanına gidip
“Ne var evlat ?” diye sordu.
Nefer hemen yerinden fırlayıp esas duruş vaziyeti aldı. Çünkü sesi tanımıştı. Ama gözleri başka tarafa bakıyordu.
“Gözlerine bir şey mi oldu oğlum?”
O zaman nefer tok sesiyle “Üzülmeyin efendim.” diye cevap verdi. “Benim gözlerim göreceğini gördü.”
(Evet düşman gemilerine tam isabet kaydedilmiş ve “Ocean” destroyeri hareket edemez hale getirilmişti.)
Cevat Paşa sessiz sessiz ağlıyordu..."


BAŞIMI KIBLEYE DOĞRU ÇEVİR
"...3.Tümen 64.Alay 1. Bölük Eri Mehmet,eniştesi Recep'i çalılıkların üzerinde iki ayağı da kopuk vaziyette görünce ağlamaya başlar.
-Recep: "Neden ağlıyorsun? Allah'ın verdiğine merhaba.O'nun emrine karşı gelinmez.Artık elden bir şey de
gelmez.Sen sağ kalırsan Anamın elini benim için de öp.Sütünü helal etsin.Şimdi başımı kıbleye doğru çevir."
Dedi ve ruhunu teslim etti.Süngü hücumu başlamıştı.Mehmet daha yerinden kalkamadan arkadaşı Halil yere düştü.Bu kez Halil "Ahiretlik,ölüm yaklaştı.Cesedimi buraya ellerinle göm.Üzerimde savaşınız ki, ayak seslerinizi ve Allah Allah diye bağırışlarınızı duyayım."dedikten sonra o da ruhunu teslim etti..."


ŞUNU KESİVER KOMUTANIM
"..Gözetleme yerindeyken ayak sesi duyar gibi oldum.Geriye dönünce Ali Çavuş'la karşılaştım.Acı çekiyordu.Ben daha soru sormadan sağ elindeki çakıyı uzatarak,o kolunu gösterdi ve "Şunu kesiver komutanım"dedi.Sol kolu büyük bir yara almış ve sallanıyordu.Manzarayı görünce ürperdim.Öyle bir istek ve mahcubiyetle söylemişti ki,bir şeyler söylemiş olmak için "Üzülme Ali Çavuş Allah vücuduna sağlık versin"diye mırıldandım.Fakat bu Kahraman Er,bir kesilen koluna,bir de ilerde savaşan arkadaşlarına baktı.Derin bir ah çekti ve kolunu fırlatıp attıktan sonra "Millet sağ olsun.Bana bir kol da yeter." deyip savaşa katıldı.Az sonra Ali Çavuş'ta şehit olup Hakkın Rahmetine kavuştu..."


DÜŞMANDAN KORKULMAZ
"...Keçi deresinden geçmemiz gerekiyordu.Alay kumandanım,"Bu Sırat Köprüsüdür.Önce ben geçeyim sonra siz geçersiniz" dedi ve koşarak karşıya geçti ve sonra da ben geçtim.Düşmanın makinalı tüfekleri durmadan çalışıyordu.Arkama dönüp baktığımda ne göreyim?Bir Mehmetçik elinde bakraçlar ateşe aldırmadan yavaş yavaş ilerliyordu."Koş koş vurulacaksın"diye bağırmama rağmen o hiç aldırış etmedi.Yanımıza gelince niçin koşmadığını sorunca,"Koşsam bakraçlardaki çorba dökülür ve arkadaşlarım aç kalır.Düşmandan korkulmaz kumandanım."
__________________

Gelibolu'yu Adımlamak

Gelibolu Yarımadasını bilerek adımlamak aslında tarihi adımlamaktır. Bir büyük devletin varlık ve yokluk savaşını tüm detayları ile görebilmektir. Düşmanın başkent İstanbul’a en çok yaklaştığı bu zor zamanda, her şeyi ile kendisini ortaya koyabilen ecdadımızı ve onların vatan sevgilerini hissedebilmektir. İşte
böyle ulvi arzularla yola çıkan nice insanımız soluğu öncelikle Eceabat’ta alırlar.
Burada fazla eğlenilmez. Birkaç km. ileride bizi tarihi bir kale karşılar. Fatih
Sultan Mehmet Han’ın yadigarı Kilitbahir Kalesi. Boğazı kitlesin diye İstanbul
kuşatmasından hemen sonra yaptırmıştır. Gerçekten de boğazı yüzyıllardır düşmana
karşı kitlemektedir bu vefakar kale.

Kalenin devamında Namazgah tabyalarını görürüz. Denizden bakıldığında normal gibi görülen tepeler, karadan bakıldığında muhteşem bir kamuflaj ile gizlenmiş barınak ve cephanelikler haline geliverir. Artık savaş alanlarına çok az kalmıştır. Birkaç km. sonra Mecidiye Tabyasına geliriz. Yani 18 Mart deniz harekatında Seyit Onbaşı’nın vazife yaptığı yer. Ocean zırlısını batıran mermiyi gönderdiği yer. Seyit Onbaşı hala oralarda kucağında bir mermi o günleri hatırlatırcasına orada durmaya devam etmektedir. Bizlerde onun durduğu yerdedurur ve oradan boğaza bakarız. Düşmanın yenilmez armada dedikleri dev donanmanın uğradığı hezimeti o gün gibi görmeye çalışırız. Cideli Mahmud’da orada öyle yapmıştı. İki bacağı düşman saldırısında kopmuş ve kan kaybından iyice halsizleşmişti. Ama fırlattığı top mermisi de Bouve’yi batırıyordu. Kendisini sargı yerine götürmek isteyenlere engel olarak – “Beni burada bırakın ben Bouve’nin batışını seyretmek istiyorum” demiş ve bu seyir esnasında ruhunu Rahman’a teslim etmişti.

Rumeli Mecidiyesinden az ötede bizi yine deniz kıyısındaki bir başka şehitlik, Havuzlar karşılar. Burada Yüzbaşı Kemal Bey ve şehit arkadaşlarının ruhaniyetlerinişad eder ve bu kez deniz kıyısından ayrılarak içerilere, Gelibolu Yarımadası’nın uçlarına doğru ilerleriz. Hemen sağımızda Soğanlıdere Şehitliği’ni görürüz. Kerevizdere çarpışmalarının yüce kahramanları.

Artık Gelibolu’nun uçlarında yüksek bir tepenin yanındayız. Burası Alçıtepe. Eski adı ile Kirte bölgesi. Düşman bu muhkem tepeyi alabilmek için çok uğraşmıştı. Üç büyük Kirte savaşı yapmıştık Onlarla. 1.Kirte’de 8 bin, 2.Kirte’de 10 bin, 3.Kirte’de 15 bin şehit vermiştik ama bu tepeyi vermemiştik düşmana. Çanakkale ziyaretlerimizde devamlı ziyaret ettiğimiz bir yerde bu şirin köy içerisindeki bir bakkal dükkanı. Salim Amca’nın bu ilginç bakkal dükkanında bildiğimiz şeyler bulunmuyor. Aksine burada yığın yığın kurşun ve şarapnel parçası görüyoruz. Bu köye 1936 da yerleşenler 70’lere kadar hurdacılıkla geçinmiş tarlalarındaki savaş artıklarını toplayıp satmışlar. Salim Amca biriktirmiş ve bu müzeyi kurmuş.
Köyün orta yerinden sağa doğru sapıyor ve bu kez Sargı Yeri’ne doğru ilerliyoruz. Burası Çanakkale’nin en büyük ve kuytu hastanesi. O kadar büyükmüş ki, burada 30-40 hatta 50 bin yaralı birikirmiş. Buranın en büyük zaafı ise Ege Denizi’ne birkaç km. uzaklıkta olması. Ama düşman acımasızdır. Buranın hastane olduğunu bile bile 28 Haziran gecesi uzun menzilli topları ile burayı sabaha kadar döverler ve bir gecede tam 18 bin yaralımız kaçamadan saklanamadan şehit düşer. Onların ruhlarını şad ediyor ve yolumuza devam ediyoruz. Sargı Yerinden bir km. kadar ileride tam Ege Denizi kıyılarında Nuri Yamut Anıtı ile karşılaşıyoruz. 1940 lı yıllarda şehitlerimizin mübarek kemikleri hala tepelerde yığın yığın durmaktadır. Nuri Paşa bu manzaraya dayanamaz ve Çanakkale’de kendi imkanları ile yaptırdığı bu anıtın içine Onları toplattırarak defnettirir. Bu anıtın altındaki mermer kapağın altında bugün 10 bin parça şehid kemiği bulunmaktadır.

Şimdi yeniden geriye dönme zamanı. Alçı Tepe köyüne kadar geriye gidiyoruz.Oradan geldiğimiz yöne değil, doğru karşıya geçiyor ve bu kez Gelibolu Yarımadası’nın en uç noktasına, Seddülbahir’e geçiyoruz.

Seddülbahir, 67 Mehmetçiğimizin, 3 bin düşman askerine tam bir buçuk gün dur
dediği yer. Düşmanın River Clayt ve Albiom gemileri ile yaptıkları saldırıda, bir adım bile gerilemeden öyle bir durmuşlardı ki düşman ancak tamamını şehit ederek burayı elegeçirebilmişti. 25 Nisan akşamı İngiliz tayyareleri Seddülbahir üzerinden geçerken bu koy için şu raporu yazıyorlardı. “Çıkarma koyu kıyıdan 50 m. içeriye kadar kıpkırmızı bir kan gölü görünümündedir.”

Seddülbahir kıyılarındaki, ecdat yadigarı Seddülbahir Kalesi’nin şahsında tarihteki
annemiz 1.İbrahim’in hanımı, 4.Mehmet’in annesi Hatice Turhan Sultan’ı yad ediyor
ve geriye dönüyoruz. Seddülbahir sırtlarında İngilizlerin bu coğrafyadaki en büyük anıtları Helles ile karşılaşıyoruz. Aklımıza, bir ingiliz’în bu topraklarla ilgili hatıaraları geliyor. –“Seddülbahir’de 20 esir almıştık diyor. 18 i Türk
askeri, 2 si Almandı. Bir barakaya kapattık ve yaktık. Bir hafta sonra ben Türklere esir düştüm. Onlarda bizi yakarlar diyorduk. Bizi Kilitbahir kalesinin arkasına götürdüler ve savaş bitene kadar biz futbol oynadık.” Diyor.

Şimdiki durağımız Morto koyu. Fransızların çıkarma yaptıkları yer. Buradan çıkarken o kadar çok ölü bırakmışlar ki buraya Morto, ölü koyu adını vermişler. Bugün hala Morto koyunda azıcık ayaklarınızı suya soksanız suyun içinde yığın yığın suda taşlaşmış şarapnel parçaları görürsünüz.

Artık Abideye çıkma zamanı. Morto sırtlarında, Eski Hisar Tepesi’nde Abide Şehitliğimize uğruyor ve en gür sesimizle İstiklal Marşımızı seslendiriyoruz. Abidenin altındaki müzeyi gezerken bir mülazımımızın hatıralarını okuyor ve ağlamaklı oluyoruz.
Vurduğu bir siyah askerin üzerinden çıkan Kuran’ı Kerim’i görüyor ve kendimizden
geçiyoruz. Düşmanın kandırdığı Müslüman askerlerin nasıl bize kırdırıldığını görmek içimizi yakıyor.

Gelibolu uçlarındaki bu seyahat sonrasında artık yukarılara tırmanabiliriz. Alçıtepe Köyü’ne kadar geriye dönüyor fakat buradan Eceabat’a değil, Ege Denizi istikametinde kuzeye çıkıyoruz. Hedefimiz Anzak Koyu. 25 Nisan sabahı düşmanın onbinlerce askeri ile çıkartma yaptıkları yer. Tabi yanlış yere çıkartma yapmışlardı. Aslında Kabatepe’ye çıkacaklardı. Ve önce dağlar onlara dur der, sonrasında
Mehmetciklerimiz. Anzak Koyunda yüzlerce mezar arasında kıbleyen bakan üç mezar dikkatimizi çekiyor. Üzerlerinde Hüseyin, Hasan isimlerini okumak bizi daha bir üzüyor.



Karşımızdaki devasa dağ sıralarına bakıyoruz. Düşmanın çakılıp kaldığı yerler işte buralar. Hatta burayı aşabilmekiçin İngiliz deniz bakanı Çörçil’in zehirli gaz kullanma planlarını hatırlıyoruz. Temmuz ayları rüzgar alabildiğine denizden karaya doğru esiyor. Tam sırası demişlerdi. Ama zehirli gazlar Gelibolu önlerine getirildiğinde bu kez rüzgar yön değiştirmiş aradan denize doğru esmeye başlamıştı. Kullanamıyorlar. Bu ve bunun gibi daha nice akıl almaz olay sonrasında Çörçil,
hatıralarına şu cümleleri yazacaktır: -“Biz Çanakkale’de Osmanlılar ile değil, Tanrı ile savaştık ve haliyle de yenildik.”

Düşmanın defalarca saldırdığı Kanlı sırta tırmanıyoruz. Bir gecede kıpkızıl
kan olan tepeler. Tam önümüzde 57. Alay Şehitliği var. ******’ün Miralay rütbesi
ile onları düşmana sevkettiği yer. Ve düşmanı durdurma adına bütün bir alayın şehadeti. Az yukarıda bir uçurumun başında 57.Alay komutanı Hüseyin Avni Paşa’nın kabriyle karşılaşıyoruz. Dualarımız ruhlarına.

Tam Conkbayırı sırtlarında ******’ün anıtı ile karşılaşıyoruz. Göğsüne şarapnel parçasının çarptığı yer. Bu savaş hem Mustafa Kemal, hemde Kurtuluş Savaşı’mız
için büyük önem taşıyordu. Trablusgarp’ta ön plana çıkan Mustafa Kemal, bu savaş ile daha bir göz dolduracak ve Kurtuluş Harekatı’nı örgütlemek için bizzat vazifelendirilecekti.


Karşımızda Anafartalar Ovası duruyor. Yani Ağustos Ayı savaşları. Düşmanın var
gücü ile hem Anzak Koyundan hemde Suğla’dan saldırdığı günler. Savaşta asker
yaşımızın 14 lere düştüğü zamanlar. Hamilton’un İngiltere’ye yalvardığı ve bana
son bir birlik gönderin dediği demler. Evet İngiltere İstanbul’u almayı o kadar önemsiyordu ki bu isteğe cevap verecektir ve bizzat İngiliz Kraliyet Ailesini koruyan Norforlk Kraliyet Alayını göndereceklerdir. Bu birlikten bir daha haber alamazlar. Ve yine asılsız soykırım hikayeleri uydurarak bunun filmlerini yaparlar.

Conkbayırı düşmanın bir türlü alamadığı ve İstanbul önünde bir sed gibi duran bir gazi tepemizdir. Bizler aradan geçen bu kadar yıl sonrasında işte şimdi tam bu tepedeyiz. Bir yıl süren Çanakkale savaşı’nda aylarca siperlerde yatan, en kıymetli şeyini canını hiç düşünmeden veren nice şehidimizi saygı ile anıyor ve ruhlarına Fatihalarımızı gönderiyoruz.

devam edecek

İlgiyle takip ediyorum Abi

Okuduğum kadarıyla bu resim bir canlandırma ve o mermi de zeytin kovuğundan yapılmış; kendisi o mermiyi daha sonra yerinden bile kımıldatamamış çünkü..

Ben gerçek sanıyordum oysa

Kımıldatamamış çünki istersen kendi yorumuna bakalım neden:

savaştan sonra tüm avrupa basını seyid onbaşının memleketine gelirler ve ona savaş esnasoında kaldırdığı o mermiyi kaldırmasını bunu görüntülemek istediklerini söylerler .
Seyid onbaşı birkaç kez kaldırmayı dener fakat nafile mermi kımıldamaz döner basın mensuplarına ogünkü şartlar gerçekleşşin vallahide billahide o mermiyi yine kaldırırım der .
O mermiyi kaldırdığına enbüyük şahit niğdeli alidir trabyalarına isabet eden top mermisi seyidin ve niğdeli ali dışında tüm askerlerimizin şehit olmasına sebep olmuştur . patlama sonrası komutanları seyid le niğdeli aliye ben yardım çağırmaya gidiyorum der o uzxaklaşınca olaylar olur hatta top mermisi atılıp düşman gemisini vurunca komutan şaşırır nasıl olur der ben orda 1.5 asker bıraktım der yani seyid o patlamadan yara almamıştır ama niğdeli ali yaralıdır bunu kasteder komutan.Fakat orda tamamen Allaha sığınmak vardır ondan dilemek vardır dua vardır bunların bir araya gelmesiyle beraber Allah taktirini kullanmıştır yani sebep dairesi içinde olması gerekenler yapılmış taktir Allahtan beklenmiştir oda bu şekilde tecelli etmiştir

Evet herşey O'nun(Yaratanın) elinde. O dilerse herşey olur. Yeterki temiz kalp ve kuvvetli iman ile istemeyi bilmeli.

O zamanın insanları bunu istemeyi becerebiliyorlarmış

Evet ama şimdi nerdee. bunu istemeyi becerebilmek şurda kalsın, aklına getirecek kaş kişi varki acaba.?

Aslında bu kadar borçla hala ayaktaysak ya bu tip insanlarının yüzü suyu hürmetine ayaktayız yada o zamanki insanların

doğru söylüyorsun.

ÇANAKKALE GEÇİLMEZ




1.Bölüm

ÇANAKKALE SAVAŞLARININ MANA VE EHEMMİYETİ

"Çanakkale Savaşları, Türk Savaş Tarihi'nin bir harp safhası ya da Birinci Dünya Savaşı'nın yalnız bir parçası değil; o başlıbaşına dünyayı dize getiren ve dünyanın en güçlü ordularını Çanakkale Boğazı'ndan geçirmeyen "muazzam bir olay veya dünya tarihinin dönüm noktalarından biri"dir."
"Bu bakımdan Çanakkale Savaşlan'nın ehemmiyeti ve azameti zamana bağlı kalmadan gelecek nesle "Tarihî -Askerî -İçtimaî -Ahlâkî -Ekonomik ve Siyasî bakımdan mütemadiyen bir inceleme zemini olacaktır. Çünkü o, bütün cihan tarihi içinde cereyan eden yedi büyük olaydan ikincisidir. Bin yıllık Anadolu tarihimizin içinde ise 100'den fazla kazandığımız zaferlerin en büyüğüdür."
Çanakkale geçilebilseydi bugün siz ve ben yoktuk. Buna göre ülkemizin gerçek sahipleri Çanakkale Kahramanlaradır. Orada, Mustafa Kemal vardı. Seyit Onbaşı \e Yahya Çavuşlar vardı. Bigalı Mehmet Çavuş da oradaydı. Harputlu Ömer Çavuş, Ödemişli Ömer Onbaşı hep oradaydı. Dünya askerlik tarihinde benzerleri hiç olmayan 27. ve 57. şehit Alaylar vardı. Mevzilerde kendisi nöbet tutup, erlerini istirahat ettiren Binbaşı arif Beyler vardı. Yetiş ya Muhammed, vatanımız elden gidiyor diye feryat eden ve en önde nara atarak İngilizleri kovalayan Binbaşı Lütfü Beyler orada idi.
işte şunu unutmayalım ki, bugünkü bağımsızlığımızda onların hakkı vardır. Başka bir ifadeyle inanılması güç ve hissedilmesi imkânsız zorluklara rağmen Kendilerini feda ederek şimdi üzerinde oturduğumuz bu ülkeyi savundular, \orudular, bizi yetim ve vatansız bırakmadılar.
Bu kahramanlar Trablusgarp Savaşı başından İstiklâl Savaşı sonuna kadar; Çanakkale'den Bakü'ye, Galiçya'dan Arabistan çöllerine kadar tam 10 yıl ve 10 cephede vuruştular. 70.000 esirimizden 60.000'inin mezarları bile bilinmiyor. Yalnız Çanakkale siperlerinde 250 Bin gencimiz kaldı. 19 Mayıs 1915 günü Arıburnu Savaşlarında 6.5 saat gibi kısa bir zamanda 10 Bin kayıp verdik. 2000'i İstanbul Tıp Fakültesi öğrencileri idi. Fakülte 1916-1921 yılları arası 5 yıl mezun veremedi. 22 Milyonluk Türkiye 13 Milyona indi.
Anadolu'da yaşayan her üç kadından biri dul kaldı. Her üç hanesinin birinden bir kişi Çanakkale'ye gelip ya şehit oldular ya gazi. Yalnız Çorum ilimizden 4.400 şehidimiz Çanakkale siperlerinde kaldı.
Türk Milleti, 1000 yıldır içten ve dıştan gelen son derece ağır tehdit ve terör olaylarına karşı samimiyetle hürriyet, barış ve tevhit inancı için seve seve kanını sebil etmiş ve sayısız şehit vermiştir. Yani Tevhit, Hürriyet ve İstiklâl uğruna en çok şehit veren millet; Türk Ulusu olmuştur. Onun için İstiklâl Marşı şairimiz, Türk Vatanı için; "Toprağı sıksan şüheda fışkıracak", "Bastığın yerleri toprak diyerek basma, tanı. Düşün altında binlerce kefensiz yatanı" ifadeleri bu tarihî gerçeğin mübalağasız tespitinden ibarettir.
"Hülasa bu müdafaa üç mucize yaratmıştır: Hali kurtardı / Maziye azametini iade etti / Anadolu'da, 9 asırlık mevkiinde sükût etmek üzere iken onu kaldırdı. Onlar, denizden gelen çelik, ateş ve insan sellerine İngilizlerin asla tahmin edemeyecekleri bir inatla pervasızca direndiler, ölümden ötesini ararcasına dövüşerek Türk Milletinin adını destanlaştırdılar. Başka bir ifadeyle iman ve vatan sevgisiyle dolu göğüslerini düşman zırhlı ve askerlerine gerip, arzuladıklarına kavuştular. Yani fennin, en son buluşları ile havadan yağdırılan kızgın çelik ve ateş sağanağını iman ve cesaret dolu göğüslerinde söndürdüler."
Kısacası Çanakkale'de doğulusu ve batılısıyla düşmana karşı el ve gönül birliği içinde karşı koyan aziz milletimiz; bugün tezgâhlanan bu oyunların da farkındadır. Bu fitneleri de zararsız hale getirecek güç ve azimdedir. Bunda kimsenin şüphesi olmamalıdır ve bu böylece bilinmelidir

2.Bölüm

ESAS KAYBIMIZ - ACIMIZ

"Bir kere 100.000'den fazla "Öğretmen - Mülkiyeli - Tıbbiyeli" ve Türk Ocakları'ndan yetişmiş aydınımız erimiştir. Sonraki dönemlerde de yerleri asla doldurula-mamıştır." Yani Çanakkale Savaşları, Türk Milletini ileriye taşıyacak münevverlerini tüketmiştir.O günün şartlarında beyin takımı denilen ve küçümsenemeyecek sayıları bulan bu kayıpların ve özellikle Kurtuluş Savaşı'ndan sonraki yıllarda alabildiğine hissedilmiştir. Günümüzdeki yozlaşma da Çanakkale Savaşları ile irtibatlıdır.
Hülâsa, İngilizlerin tabiri ile "Çanakkale Savaşları, Türk ordusunun ve dolayısıyla Türk Milleti'nin gençliğini yiyip bitirmiştir". İngilizler ve Fransızlar için de keza. Yalnız bir farkla; Biz niçin savaştığımızı ve neden öldüğümüzü biliyorduk. Buna değdi de. Ama onlar, bir hiç uğruna harcanıp gittiler.

Abi bukadar bilgiyi nereden buluyorsun yaw?!
2'nci Yakup vakası (Her gün 1 yeni bilgi)