vallah ben atmadım ama feribotta bulunan diğer yolcular ne kadar yiyecekleri varsa attılar desem yalan olmaz

uA_Y_C_A demiş ki:

Hımmm ben Haziran ortasında gidecem ist'ten ondan sonra ne yaparım nereye giderim bilmiyorum ama ist'e de gelirim yani çok isterim

inşallah

öyle bir hal aldıki atmaları havada kaparlarmı kapmazlarmı diye iddia başladı bir ara

sadece seğretmekle yetiniyordum hadi bide çekeyim şunları dedim harikaydı biri havada yakalıyor bazen ağzından düşürüyordu ama diğeri suya düşmeden yine havada kapıyordu

Havada olmadı yerde yani denizde :ahah: kapıyorlar kesin!

kesin boş yok

Elinde 5-6 simitle kendini atsan , Edip Akbayram ın dediği gibi kuşlar alıp götürse sonsuzluğa,simitler bitince anlasan acı gerçeği

Bu yaştan sonra leyleğin getirdiği Tolga yı kim ne yapsın?!?!

Gözlerim kapanmaya yanmaya başladı galiba çık diyorlar artık dinlemekte fayda var baş ağrısına dönüşmeden ben yavaş yavaş yol alayım her ikinizede iyi geceler Allaha emanet olun

İyi geceler abi..

Emeğine sağlık Davut Abi.
O muazzam havayı teneffüs edemesekte anlatım,hikaye ve resimlerle fikir sahibi olduk.
Karşıma çıkan ilk fırsatta gezmek istiyorum O mübarek toprakları.

BU OLAY ÇANAKKALE SAVAŞINDA YAŞANMIŞTIR.
Ocak 7, 2007

BU OLAY CANAKKALE SAVASINDA YASANMISTIR.Kocadere köyünde büyük bir sargı yeri kuruluyor. Kimi Urfalı, Kimi
Bosnalı, Kimi
Azerbaycanli, Kimi Adıyamanlı, Kimi Gürünlü, Kimi Halepli çok sayıda
yaralı getiriliyor…

Bunlardan biri Lapsekinin Beybaş Köyündendir ve yarası oldukça ağırdır.
Zor nefes
alıp vermektedir. Alçalıp yükselen göğsünü biraz daha tutabilmek için
komutanının elbisesine yapışır. Nefes alıp vermesi oldukça zorlaşır ama
tane tane kelimeler dökülür dudaklarından.

‘Ölme ihtimalim çok fazla… Ben bir pusula yazdım… Arkadaşıma
ulaştırın…’
Tekrar derin nefes alıp, defalarca yutkunur: ‘Ben…Ben köylüm Lapseki’li
İbrahim Onbaşından 1 Mecidiye borç aldıydım… Kendisini göremedim. Belki
ölürüm. Ölürsem söyleyin hakkını helal etsin’

‘Sen merak etme evladım’ der Komutanı, kanıyla kırmızıya boyanmış alnını
eliyle
okşar. Az sonra komutanının kollarında şehit olur ve son sözü de
’söyleyin hakkını helal etsin’ olur…

Aradan fazla zaman geçmez. Oraya sürekli yaralılar getiriliyor.
Bunlardan çoğu
daha sargı yerine ulaştırılmadan şehit düşüyor. Şehitlerin üzerinden
çıkan eşyalar, künyeler komutana ulaştırılıyor.

İşte yine bir künye ve yine bir pusula. Komutan göz yaşlarını silmeye
daha
fırsat bulamamıştır. Pusulayı açar, hıçkırarak okur ve olduğu yere
yığılır kalır. Ellerini yüzüne kapatır, ne titremesine ne de göz
yaşlarına engel olamaz…

PUSULADAKİ NOT:

‘Ben Beybaş Köyünden arkadaşım Halil’e 1 mecit borç verdiydim. Kendisi beni
göremedi. Biraz sonra taarruza kalkacağız. Belki ben dönemem. Arkadaşıma
söyleyin ben hakkımı helal ettim.’

Siz bu olayın neresindesiniz?

EDİNCİKLİ MEHMET ER
Ocak 7, 2007

EDİNCİKLİ MEHMET ER“Edincikli Mehmet Er’in bir top mermisinin parçaladığı konumdan kanlar içerisinde bir et parçası sarkmaktadır.Yalvarırcasına:

“Komutanım ne olur şu kolumu kes!”
Sağ eliyle yakaladığı ve tuttuğu sarkık kola bakan Teğmen donmuştur.Edincikli Mehmet Er tek ve emin sesi ile tekrarlar:
“Allah Aşkına, Allah Rızası için kes şu kolumu!!!”
Bu ilahi cümleleri eimr gibi işiten Teğmen Saip, bıcağı kola kola vurur.Gık bile dememiştir, Edincikli Mehmet.Bir sağ elindeki kola, bir ileride Allah! Allah! nidaları arasında çarpışan erlere bakar ve kolu fırlatır: “Bu kol vatana feda olsun,” der.Yerdeki et parçalrından başını kaldıran Teğmen’in karşısında kimse yoktur.Çünkü, Edincikli, Hakla alış verişe başlayınca herşeyi, acıyı, özlemleri unutuyor, rahmet deryalarında, tecelli dalgalarında yıkanıp arınırken, kolunun fani bedenden ayrılma işlemini duymuyordu.O ateş, o yangın fakat getirilmez feryatlar içinde, edincikli bu cehennemi ateş altında kendinden geçti.Bir avuç istek ve özlem halinde yandı, tüttü.
Edincikli Mehmet, çoktan kolunun öcünü almak için vatan için Allah için hücum saflarına katılmıştı.Alayların içine karışır, teke tek vuruşur.Onu durdurmak mümkün değil artık, yine harikalar gösterir, bire bir dövüşür, bire on dövüşür, bire yüz dövüşür… Allah’ın yardımıyla haklamadığı kafir kalmaz.Ama kaderden kaçılmaz ki! Kolunun kopmasıyla kaybettiği kan onu halsiz düşürmeye başlamış Edincikli’ye şimdi de şehitlik mertebesi ekleniyordu.Güzel yüzü soldu, sarardı, canı teninden süzüldü…Gözü dünyaya kapandı…”

Teğmen SAİP
Çanakkale Savaşlarından
12. Alay 1. Bölük Komutanı

Çanakkalede çok sayıda şehit vermemizin en önemli sebeplerinden biride Alman komutan Liman Von Sanders dir. onun yanlış taktikleri sonucu kendi birliklerimiz sabaha kadar birbirleriyle savaşmış bunun sonucunda 6 binden fazla şehit vermişiz.bu duruma uzun zaman seyirci kalınmış Fakat daha sonra kumandayı kendi komutanlarımıza vermişiz .kumandayı ele geçirmemizle birlikta adanın her yerinde baris bir üstünlüğümüz başlamış düşman da bunun sonucunda bir sabah hava aydınlanmadan adadan kaçma yoluna girişmiştir.bunun fark edilmesi üzerine düşman mevzilerine bir pusula atılmıştır pusulada yazılan not şudur:

nereye gidiyorsunuz savaş daha yeni başladı.fakat onların bu duruma dayanabilecek güçleri kalmamıştır o nedenle cevap bile vermeden adayı boşaltmışlardır

SAKA HÜSEYİN

“İkinci Anafartalar taarruzundan sonra, Türk birlikleri Anafarta Ovası’na ve tepelere yerleşmişti 35. Piyade Alayı 2.Bölük erlerinden Hayrabolu’lu Hüseyin alayın su ihtiyacını gidermekle görevli idi sabahın alaca karanlığında katırı ile yola çıktı.Bigalı Köyüne gidip, kuyulardan tahta, damacanalara su doldurup geriye dönüşünü akşamın karanlığına denk getirmeye çalışırdı.
Katır önde, bizim Saka Hüseyin arkada ama, yola çıkmadan evvel katırının kulağına eğilir, her defasında söylediği sözleri tekrarlardı: “Haydi, Büyük Anafarta Köyünün üstünden 35. Piyade alayının bulunduğu siperlere” katır gide-gele bu yollara alışmıştır.
Fakat yolda, Hüseyi’nin çenesi durur mu? Savaş var imiş! Yığınla yaralı taşırlar imiş, umurunda mı? O bir türkü tutturmuş gidiyordu:
“Pınar baştan bulanır
İner dağı dolanır
Al başımdan sevdayı
Buna can mı dayanır.

Rinna, rinna yarim
Rinna, rinna.”
Saka Hüseyin damacanlarına suyu doldurarak “deh” deyip akşam karanlığında yola koyulur.Siperlerde 2. Bölük su bekliyor.Yaralılar daha da çok su bekliyorlar.Birden bire, yanı başında iki karaltı beliriyor.Gavurca haykırıyorlar!
“Dur! kımıldama!”
Hayrabolulu Hüseyin’in yapacak hiç birşeyi yok akıl almaz, gene de eşi görülmemiş büyük bir zeka kıvraklığı ile; düşman erlerine gevrek gevrek gülümsemeye başlar ve eliyle, koluyla katırının sırtında sallanan su damacanalarını gösterir, “Kumandan, kumandan?…” diye geveleniyor ve büyük bir saygı ile anzak kumandanını selamlayarak “Emret gavur kumandan!” der.Derhal bir tercüman bulunur. Saka Hüseyin anlatmaya devam eder.
“Bu su damacanalarını kendi kumandanım gönderdi. Sizin yaralılarınıza hediyemizdir.Düşmanımız susamıştır, susuz kalmasınlar dedi Mülazım Efendi!” ve arkasından ilave etti.Bu sudan verinde bir bardak ben içeyim der!”
Anzak Teğmeni kıpkırmızı kesilir… Gözleri dolar.İlk iş Hüseyin’i kucaklayıp iki yanağından öpmek.İkinci iş, Hüseyin’i tartaklayan devriyeleri bir güzel fırçalamak, üçüncü iş, Hüseyin’i siperin dibine oturtup soluklandırmak, o ” comed bell” kutularından, Oxo et suyu özündeni sarma tütünden, cigara kağıtlarından, Topler çikolata paketlerinden bol bol yağdırmak…Bu aldıkları hediyeleri katırın sırtına vurur, kurnaz bir tilki gibi, siperden sipere zıplayıp kapağı ikinci bölük hattına atınca, bu sefer gözleri fal taşı gibi açılma sırası Mehmetçik’ tedir.”

Baki Vandemir Paşa
Çanakkale Savaşları Komutanlarından

Zamanında düşmanımıza etmediğimiz kötülüğü şimdi birbirimize yapıyoruz!

düşmandan çekmedik birbirimizden çektiğimiz kadar

abicim ellerine sağlık. bugün bakabildim daha. nerdeyse gitmiş gezmiş kadar oldum sayende. vede çok duygulandım resimleri incelerken yazılarını okurken. inş. ilk fırsatta bende giderim ksımetse

eee bu zamanda kim uğraiır topla tüfekle; maliyetli ve düşman kazandıran yöntemler.


Ülkeyi birbirine kırdır,geleneklerini inançlarını bitir,ekonomisiyle oyna,al sana çökertmede Halil hesabı..